 Met ongeveer 45 andere Nederlandse atleten waren Leonie Schilder en Denise Groot actief in Werther (Westfalen Dui). Helaas werd de interland door zowel de jongens als meisjes verloren, maar dat kon de pret van een prachtig weekeinde niet wegnemen. Leonie had een baaldag met polshoog door alleen haar aanvangshoogte van 2.80 te halen. Denise Groot had drie hele goede pogingen op 3.20 meter, maar doordat we niet in het bezit waren van de juiste polsstok ging dat feest net niet door. Heel veel foto's en ook filmpjes op deze site en op de polshoogsite http://www.avedam.nl/polsstokspringen
Foto's onder Algemeen - Foto's / Filmpjes op de polshoogsite.
| | Verslag... | Vrijdag van de Volendammer Kermis werd er om 3 uur vertrokken voor de interland in Werther in Duitsland. Een plaatsje in de buurt van Bielefeld. Na wat fileleed waren we om kwart voor vijf (zoals afgesproken) in Apeldoorn. Omdat een Nea atleet veel te laat in Purmerend was moest er door de meiden nog een paar uur gewacht worden voordat er daadwerkelijk uit Apeldoorn vertrokken werd. Na een korte tussenstop in Holten bij het AC restaurant werd er doorgereden naar Bielefeld. De supporters van Denise en Leonie waren ondertussen allang in de jeugdherberg gearriveerd. Een prachtig onderkomen voor heel weinig geld. Al moest er vooraf nog wel wat geregeld worden om in een jeugdherberg te kunnen slapen. Maar voor 24 euro heb je tegenwoordig niet zo veel slaapplaatsen meer met een uitstekend ontbijt.
Na installatie in de kamers gingen de ouders van Denise, de moeder van Leonie, Caroline Kunst en nog twee meiden van Nea Volharding nog een hapje eten in de stad. Nadat we een zeer gezellige bar hadden gevonden die prop vol zat, bleek er slechts nog een tafel beschikbaar te zijn. Na een tijdje wisten we ook waarom: Het was de tafel die gereserveerd was voor mensen die bisexuele contacten zochten. Een verdere blik om ons heen leerde ons dat we in een homo-uitgaansgelegenheid beland waren. Dit kon echter de pret niet drukken. Na heerlijk te hebben gegeten en een paar literglazen bier achterover geslagen te hebben vertrokken we weer richting de jeugdherberg.
Tegen half twaalf s avonds arriveerde de bus met atleten. Na uitreiking van de spullen kreeg iedereen te horen dat er zo snel mogelijk geslapen moest worden. Toch vonden de meeste atleten het nodig om elkaar wat beter te leren kennen ipv het vroeg gaan slapen. De twee Nea dames kregen s ochtends nog een opmerking dat ze iets te lang op de kamers van de atleten gesignaleerd waren.
s Ochtends kwam Denise met de mededeling dat ze vannacht de hamburger en saté van de voorgaande avond er weer uit had gewerkt. Ook een aspirientje was nodig om van de hoofdpijn af te raken. Ze bleek niet de enige te zijn geweest die last van het eten had gehad. Om acht uur stond het ontbijt op het programma. Er was van alles te krijgen en in ruime mate. Na een teambespreking werden de atleten bij de verschillende coaches ondergebracht voor de laatste details. Ook werden nog wat wisselingen van onderdelen wegens lichte blessures gemaakt. Sierd, de springcoach gaf aan dat hij zou proberen zo min mogelijk techniekaanwijzingen te gaan geven en ook ik wilde proberen om me daar aan te houden bij het onderdeel polshoog.
Na het verkrijgen van de twee lunchpakketten werd er vertrokken naar Werther. Een kilometer of 12 rijden van Bielefeld. De tank alvast volgegooid voor de terugreis. Direct ook maar de visparaplu weer meegenomen omdat het direct al bloedheet was. De polshoog accommodatie was goed te noemen. Alleen het verspringen en hink-stapspringen zat wat lastig dichtbij. Marco Oplanic (Lycurgus) en Joël de Water (Ilion) moesten beginnen met polshoog. De polsstok die ik voor Marco had opgehaald in Krommenie was achteraf behoorlijk te licht (= te buigzaam voor zijn lichaamsgewicht). Hij kon gelukkig met de stokken van Joël springen. Joël had echter ook te lichte stokken mee. Hij kon echter niet terugvallen op andere stokken. Beiden sprongen een redelijke wedstrijd, al was op meer gehoopt.
Ook op alle andere onderdelen werden door zowel de jongens als meisjes vaak nederlagen geleden tegen de Duitse jongens & meiden. Doordat er een aanpassing in de tijd was geweest bij de meiden waren de Edammer meiden iets te laat bij het onderdeel aanwezig. Toch was er voldoende tijd om goed te kunnen inwerken. De enorme warmte zorgde ervoor dat Leonie al behoorlijk aan t klagen was. Zij heeft het absoluut niet op wedstrijden boven de 25 graden. Toch ging het inspringen zo goed dat ik het aandurfde om ze voor het eerst op 2.80m. te laten beginnen. Leonie had er een tweede poging voor nodig om deze hoogte te klaren, maar het ging, zij het niet op de meest nette manier toch goed.
Op drie meter was Leonie nog steeds niet goed in haar ritme. Door zeer kleine slordigheden wist ze deze hoogte niet te overbruggen wat tot behoorlijk wat frustratie leidde. Ze had de afgelopen tijd niet meer onder de drie meter gesprongen en uitgerekend nu ze haar land moest verdedigen lukte het een keer niet.
Denise had wel een goede dag. Alles tot 3.10 meter ging in één keer. Al moet gezegd worden dat ze op 3.10 was zeer veel geluk had dat de lat bleef liggen. De sprongen op 3.20 meter waren ook nog uitstekend. Als ze dit jaar nog één wedstrijdje zou doen kon ze ook wel eens deze barrière kunnen klaren.
Na het springen werd het weer snel tijd om de schaduw te gaan opzoeken. De moeders van Leonie en Denise waren de kleding goed aan het bekijken en wilden wat gaan regelen voor de wedstrijdkleding voor volgend jaar. Deze Adidas kleding zat werkelijk perfect. Je kon zien dat er enige trotsheid vanaf straalde dat ze het tenue mochten dragen wat de Nederlandse atleten ook in Athene gedragen hadden.
De verdere tijd werd gebruikt om andere atleten aan te moedigen. De kamergenoot van Denise en Leonie, Amanda Spiljard, sprong iets later nog 5.58 meter ver wat goed was voor de beste jaarprestatie bij de meisjes C dit jaar. Ook de estafette van de PAC meiden nog even bekeken die ook nu (zoals ook bij de C-Spelen) lang niet vlekkeloos ging. Dat wordt goed opletten bij de Landelijke C/D Finale in Assen :).
Nadat de wedstrijd was afgelopen werd er nog een gezamenlijke prijsuitreiking gehouden en de handen geschud van de andere meiden. Er was afgesproken dat de meiden niet met de bus naar huis moesten zodat er nog wat tijd overbleef om de kermis te bezoeken. Om 10 uur kwam ik de dames dan ook al weer vrolijk tegen in mijn gang naar de dijk (waar het nog lang onrustig bleef).
|
|
